تریبون هنر- سام شرف زاده: چاره ای جز این نیست که باور کنیم جریان اصلی موسیقی کشور، تنها برای استفاده و لذت در لحظه است و کمتر یک اثر قابل توجه به گوش می رسد. پیشتر هم در یادداشتی گفته بودم که هنر موسیقی در میان هنرهای هفت گانه، نزدیکترین به مردم است. اگر زلزله بیاید، بیست و چهار ساعت از آن نگذشته یک قطعه منتشر می شود و چنین پتانسیلی در هنرهای دیگر نیست و افسوس که کمتر از آن استفاده می شود. در این میان گاهی اتفاق خوبی رخ می دهد. خوانندگانی پیدا می شوند که از میزان تاثیر موسیقی بر جامعه آگاهی دارند و از یک تک آهنگ، پلی از جنس جلب توجه برای موضوعی خاص می سازند.

در چند روز گذشته دو قطعه موسیقایی قابل تقدیر به گوش مخاطب رسید. یکی «درکم کن» با ترانه ای از حسن علیشیری، آهنگسازی و صدای رضا یزدانی که همیشه از پیشتازان موسیقی کشور بوده و تنظیم بهروز پایگان و دیگری قطعه «دلخوشی» با ترانه ای از پریسا سیر، آهنگسازی امین قباد، تنظیم معین راهبر و با صدای خواننده خوش صدا و محبوب کشورمان امیرعباس گلاب. «درکم کن» نه تنها به بیماران اوتیسم پرداخته، بلکه تلنگری زده به افراد و خانواده هایی که با این بیماران در ارتباط هستند. «درکم کن» با بیان شرایط این بیماران، مخاطبی که شاید اصلا نداند اوتیسم چیست و با مبتلایان چطور باید رفتار کرد را به آگاهی می رساند. مخاطبی که در آینده شاید با یک فرد مبتلا به این بیماری هم خونی داشته باشد! در «دلخوشی» که به اعتقاد نگارنده در قالب ویدئو به بلوغ رسیده است، با چالش اهدای عضو رو به ور می شوید. موضوعی که شاید تا در شرایطش قرار نگیریم آن را درست درک نمی کنیم. امیرعباس گلاب خواننده ای است که مخاطب موسیقی همیشه با آثارش به خوبی ارتباط برقرار می کند و این نکته باعث شده شنونده به خوبی به آن شرایط سخت نزدیک شود.

نزدیک شدن موضوع یک اثر موسیقایی به موضوعات اجتماعی می تواند کورسوی امید را در دل آن ها که دغدغه هایشان را کمرنگ یا فراموش شده می دانند زنده نگه می دارد. به فردایی دلخوشیم که اتفاقات این چنینی را بیشتر ببینیم. آنچه باعث شد این یادداشت نوشته و به انتشار برسد، قدردانی از مولفین این دو اثر در حد توان نگارنده بود.

منبع: اختصاصی تریبون هنر

تاریخ انتشار :۴ مرداد ۱۳۹۵

دایناسور

انتقادهای مسعود جعفری جوزانی از یک خطا در جشنواره فجر