یه فنجون تنهایی

یه قهوه بریز و کنارم بشین
تا شب خیلی مونده که ما خواب شیم
از این تلخ و شیرین فنجون عشق
هنوز خیلی مونده که بی تاب شیم

یه لبخند زیبای دوس داشتنی
رو لب های سردت بذار و بخند
توی خلوتت هیچکی رو راه نده
در کافه رو خیلی آروم ببند

یه فنجونم پر از تنهایی و درد
که می خواد توی دستات جا بگیره
یه فنجونم پر از یک قهوه ی سرد
که می خواد از لبت گرما بگیره

میون ما یه پاییز بلنده
که حس بینمونو سرد کرده
یه کاری کن که رگبار جدایی
دیگه توی روزامون برنگرده

همیشه دوتا صندلی پیش روم
همیشه توی خلوتم جای توست
بدون تو هر کافه ای برزخه
تو گوشم صدای نفس های توست

روی میزمون رو پر از یاس کن
بهشت خدا رو بیار رو زمین
شکر باش و تلخی رو از من بگیر
یه قهوه بریز و کنارم بشین

یه فنجونم پر از تنهایی و درد
که می خواد توی دستات جا بگیره
یه فنجونم پر از یک قهوه ی سرد
که می خواد از لبت گرما بگیره
.
میون ما یه پاییز بلنده
که حس بینمونو سرد کرده
یه کاری کن که رگبار جدایی
دیگه توی روزامون برنگرده