تنهایی

من را یک شب در این رگبار
محکم در آغوشت نگهدار
باید یکى اندوه دریا را بفهمد
شاید کسى تنهایى ما را بفهمد
با ما شب از گریه جدا بود
مست همین یک دریچه صدا بود
یک شب مرا چون جان خود محکم نگهدار
فردا که شد مرا به دست کوچه بسپار
ما که پا به پاى هم از غم گذشتیم
پس چرا از این دوراهى برنگشتیم
ما که باران هم حریف بغض مان نیست
آخر پروازمان که آسمان نیست
طوفانى روح مرا برد
قلب چون کوه مرا برد
آغوشت آرامشم بود
آغوشت اندوه مرا برد