طفلکی

طفلکی

رویاهای گمی داشت
صورتی گندمی داشت

موهاش یه کم کوتاه بود
مثل هلال ماه بود

لبخندی تودلی داشت
یه اخم خوشگلی داشت

چشماش همیشه نم بود
طفلکی عاشقم بود

سفیدی موهام و
خط پای چشام و

خش صدامو دوست داشت
بدخلقیامو دوست داشت

با اینکه سنش کم بود
خیلی مراقبم بود

می خواست که جون پنام شه
عشق تو رویاهام شه

من توی خون و آتیش
اون اول جوونیش

من زخمی از گذشته م
اون خنده ی دمادم

ما هرچی می دوئیدیم
به هم نمی رسیدیم

عشقی که بین ما بود
از ریشه اشتبا بود

طفلی دلش شکست و
رو من چشاشو بست و

از من برید و رنجید
هیچ وقت ولی نفهمید

زخمش توی صدام موند
کوهی رو شونه هام موند

پشتم از عشقش خم شد
کلی از عمرم کم شد