عقرب

خونه مشتی خاک و خونه وقتی عشقت یه غریبه ست
زخم کاری رو کسی زد که باید زخمامو می بست

هر تقلا خود مرگه وقتی تو خودت اسیری
عقربم باشی تو آتیش با زهر خودت می میری

وقتی هرکی تو دلت بود بغضی رو دلت می ذاره
سرزمین مادری هم فرقی با غربت نداره

مثل یه درخت سرسبز شاخه م از شکوفه خم بود
تبری زمین زدم که چوب تیغه ش از خودم بود

واسه آدمی که تنهاست دنیا کوچیکه همیشه
توی زندون آسمون هم قد یه دریچه میشه

هرکی چشم براه نداره بهتره که برنگرده
دردو از هر طرفی که بنویسی باز یه درده