چشمه

میون ریگ‌ و شن‌های شناور
به زیر آسمونی بی‌کبوتر

تو بغض لحظه‌های تلخ و تیره
یه چشمه تو تب صحرا اسیره

یه چشمه که واسه یک لحظه حتی
نوازشهای بارونو ندیده
نمی‌دونه کجای این جهانه
رها از هر تمنا و امیده

منم این چشمه غمگین و تنها
که با شن باد و طوفان خو گرفتم
منم زندونی این خاک زخمی
که از یاد تموم دنیا رفتم

زلال آبی چشمای سردم
تموم حرمت صحرای تشنه س
پر از شوق خروشم اما افسوس
که می‌ترسم از این حس مقدس

دیگه بیزارم از آرامشی که
منو تو دام گمراهی کشونده
باید جاری بشم تا لحظه‌ای که
یه قطره از وجودم باقی مونده

نمی‌تونم نباید که بمونم
ولی راهی واسه جاری شدن نیست
پر از شوق خروشم اما افسوس
که ازادی توی تقدیر من نیست

بابک صحرایی