مچاله

چشمام ویرونه
غرق بارونه
هرچی ابره تو سینه‌م می باره
بدجور می باره
دیگه دنیا بی تو خیلی تاره

بعد تو قلبم تو مشت زندگی مچاله شد
حتی فریادم یواش تر از غم این ناله شد
آخر قصه م پر از هرچی که محاله شد

بی تو‌ رگبار بدی توی نگام زندونیه
بیشتر از عصرای پاییزی دلم بارونیه
اینجای تقدیر من نهایت ویرونیه

تو کجایی که ببینی غربت آینده مو
مردن آرامش و این سوختن هر خنده مو

زیر آواره دلم
غرق رگباره دلم
بس که غم داره دلم باید بمیرم