پیاده ها

من خودم یه کاروان حسرت و آهم

یکی از نرفته های چشم براهم

دل کنهانی و آواره ای دارم

یه فرات اشکه تو عمق هر نگاهم

سکوت بیابونا رو دوست دارم

که فقط گریه کنم به اشتیاقت

آرزوی هق هق شبامه یک عمر

زندگی کنم تو خلوت رواقت

من از قافله جا مونده کجا گریه کنم

چی می شد میون این پیاده ها گریه کنم

تو مسیر تو پابرهنه شم

بلکه اینجوری آروم بشم