بغض ما

زخمی که رو گونه هاته مرز بین ما و فرداست
ترسی از طوفان ندارم تا که چشمات رنگ دریاست

جوری ساکتی که انگار رویاهاتو باد برده
مثل یه پرستویی که بی هوا گلوله خورده

بغض ما با هم شروع شد بی تو هیچ جایی نمیرم
خودم غرق خاک و خونم اما دستاتو می گیرم

نگو از این برف و کولاک نگو سرما بی امونه
درختی که ریشه داره می تونه زنده بمونه

من و پرپر شدن تو روی سنگفرش خیابون
من و شهری که مث من گم شده تو مشت بارون

زخمی که رو گونه هاته مرز بین ما و فرداست
ترسی از طوفان ندارم تا که چشمات رنگ دریاست

با تو می مونم میون اینهمه بن بست و دیوار
به خیابونای این شهر من و تو مدیونیم انگار