بانوی خاکستر

اگه با گریه همخونم ، اگه تعمید بارونم
تمام بی کسی هامو به چشمای تو مدیونم
شکستن پلهای پیوند ، تو مرگ تلخ این لبخند
رهایی از تو آسون نیست ، به چشمای خودت سوگند
یه پایان نفسگیرم ، واسه هر قصه ای دیرم
رو کاغذ های این تقدیر ، یه طرح محوو دلگیرم
منو از عمق این کابوس ، از این دالون بی فانوس
مثله یک ماهی تشنه ببر تا مرز اقیانوس
بمون بانوی خاکستر ، بمون پروانه پرپر
من از ریشه زمین خوردم ، تو از خشکیدنم بگذر
صدایی تو شبم گم نیست ،مجال یه تلاطم نیست
یا دل بکن یا عاشق شو ، دیگه وقت ترحم نیست