مسخره باز؛ غیر قابل مقایسه به اتّهام سورئالیسم
به قلم سیدمحمد کاظمیتریبون هنر _ سیدمحمد کاظمی: کار خیلی سختی ست که “مسخره باز” را در کنار دیگر آثار سینمایی ایران قرار داده و بخواهیم به مقایسه بپردازیم.”مسخره باز” کاملاً متفاوت از آثار دیگری ست که در سینمای داخلی مان می بینیم؛ هرچند شبیه به آن را بارها در هالیوود شاهد بوده ایم و احتمالاً واکنش هایمان ،خیلی مثبت و یا خیلی منفی بوده.صفر یا صد!
همایون غنی زاده با نگاهی که از تئاتر می آید ، تلاش کرده تا خلاقیت های ذهنی ( وگاهی کاملاً شخصی) خود را این بار در سینما پیاده کند؛ تلاشی به شدّت قابل تقدیر مثل زدنی! شاید برای نمایش فضاهای سورئال در سینمای ایران ، هنوز نیاز است که تمرکز بیشتری روی انتخاب لحن داشته باشیم ولی غنی زاده تقریباً لحن خودش را به خوبی ادا می کند.
طراحی صحنه ی خاص فیلم ، رنگ بندی منحصر به فرد و همینطور رقم خوردن اتفاق های خوب در بخش جلوه های ویژه میدانی ، “مسخره باز” را تبدیل به یکی از آثار قابل توجّه جشنواره سی و هفتم کرده.البتّه باید منتظر واکنش مخاطبین عام سینما نیز ماند.”مسخره باز” قطعاً باید با کمی تغییرات به اکران عمومی در آید.مثلاً اگر زمان فیلم کمی کوتاه تر شود ،پذیرش آن به مراتب راحت تر می شود.
بازی های بسیار خوبی از علی نصیریان و صابر ابر را در “مسخره باز” شاهد هستیم.هر چند از گروه بازیگری این اثر ، توقّعی به غیر از خوب بودن نمی رود.ولی نکته مهم اینجاست که دقیقاً حس می کنیم هنرپیشه های این فیلم فانتزی ، با تمام وجود در “مسخره باز” به ایفای نقش پرداخته اند و آن را کاملاً جدّی گرفته اند.
بی تردید اگر “مسخره باز” در بخش فیلمنامه کمی منسجم تر پیش می رفت ، ماحصل فیلم به مراتب شیرین تر می شد.هر چند به حدّی غنی زاده در فیلم خود با همه چیز شوخی کرده که می توان ایرادهای فیلمنامه آن را هم یک شوخی بزرگ دانست!
تاریخ انتشار :۱۴ بهمن ۱۳۹۷
