تریبون هنر: کنسرت لیان، گروه موسیقی بوشهری در تالار وحدت که پس از مدت‌ها انجام شد، مخاطبانش را گاه چنان به وجد آورد که مسؤولان انتظامات کنسرت در این تالار، عملا شب سختی را از نظر رعایت ضوابط منشوری از جانب مردم، سپری کردند.

پس از مدت‌ها تعطیلی کنسرت‌ها و مواجهه سینه به سینه نوازندگان و خوانندگان با علاقه‌مندانشان که به‌دلیل شیوع بیماری کووید جدید و پس از آن، شرایط اجتماعی خاص کشور، رخ داده بود، از چندی پیش و با برپایی چند کنسرت خوانندگان پاپ، که با جشنواره موسیقی فجر ادامه یافت، عملا دور جدید کنسرت‌های موسیقی کلید خورد.

با این حال می‌توان گفت که اجرای گروه شناخته‌شده بوشهری از چند جهت، با اجراهای چند وقت گذشته تفاوت اساسی داشت. اجرای شامگاه چهارشنبه گروه یادشده که شامگاه پنجشنبه هم ادامه خواهد داشت، به‌نوعی می‌توان گفت که شادترین ارایه موسیقایی در دور جدید کنسرت‌ها بوده است. البته که موسیقی جنوب کشور و ازجمله منطقه بوشهر و تابعه‌های آن، ماهیت خاصی دارد که بعضا تفکیک‌های کلی را درمی‌نوردد. این نوع موسیقی که نمونه‌ای از آن در تالار وحدت عرضه شد، در شادترین ارایه‌های خود، غمی نهفته دارد و در غمگین‌ترین حالت‌هایش هم شعف خاصی از آن بیرون می‌تراود.

یک نکته خاص دیگر این اجرا که شاید بتوان گفت تحولی در عرصه موسیقی محلی بوشهر را هم می‌تواند رقم بزند، شگفتانه ابتدایی آن بود؛ آنجا که برخلاف روال همیشگی کنسرت‌های لیان، این محسن شریفیان نبود که با نی‌انباش قطعه نخستین را دست می‌گرفت، بلکه دختر خانم جوانی با لباس زیبای محلی بر صحنه حاضر شد و به نواختن ساز خاص نی‌انبان پرداخت. لیانا شریفیان، دختر محسن شریفیان است که پس از تحصیل در رشته موسیقی در خارج از کشور، حالا نخستین اجرای صحنه‌ای این‌چنین خود را با اجرای زمستان ۱۴۰۱ لیان در تالار وحدت تجربه کرد.

البته که جایگاه رفیع پدر هم مورد توجه بود و پیش‌درآمد کنسرت، با نی‌انبان‌نوازی آوازی محسن شریفیان رقم خورده بود. شریفیان که حالا دیگر مویی هم سپید کرده و از باسوادها و پژوهشگران حوزه موسیقی نواحی ایران نیز محسوب می‌شود، در این اجرا به ساز شاخ مارپیچ (بوق) توجه ویژه‌ای داشت و سهم ویژه‌ای هم در پرفرومنس کار برای این ساز کاملا سنتی که با شاخ مارپیچ بز (و بعضا گوزن) طراحی می‌شود، قایل شده بود؛ تا جایی که انگار قرار است در کنار نی‌انبان که پس از سنج و دمام به‌عنوان شناسه‌ای از موسیقی بوشهر دیده می‌شد، ساز سنتی شاخ نیز فضا و فرصت‌های جدیدی برای این نوع موسیقی ایجاد کند.

گروه لیان زمانی پای ثابت دعوت‌های دولتی در رویدادهای بین‌المللی بود؛ در المپیک، جام جهانی، اکسپو و خیلی جاهای دیگر که دستگاه‌های دولتی متولی اجراهای فرهنگی هنری در حاشیه این رویدادها بودند، حتما روی گروه لیان حساب ویژه‌ای باز می‌کردند. این روند از چند سال پیش تغییر کرد و در ادامه نیز گروه لیان در چند سال گذشته با مشکل‌های بعضا جدی در کسب مجوز اجرا، چه در بوشهر و چه در جاهای دیگر، مواجه بود. بخشی از این مشکلات به روحیه شخصی خود شریفیان برمی‌گردد و برخی اظهار نظرهایش. شاید یک تفاوت دیگر اجرای اسفندماه در تالار وحدت این بود که پرهیجان‌ترین اجرای موسیقی این ماه‌ها توسط گروه لیان و محسن شریفیان عرضه شد.

سرپرست گروه البته در سخنان لابه‌لای قطعه‌های این اجرا بر لزوم اتحاد و همدلی بیشتر مردم در این روزها تاکید داشت؛ با این پیوست‌ها که “گفت‌وگو” لازمه هر نوع تحولی است و البته این شاه‌بیت کلام که «همگان بدانند، تمامیت این جغرافیا، خط قرمز همه‌ی ماست».

تلفیقی از «ایران»، «علی (ع)»، «خلیج فارس»، «شاهنامه»، «خیام» و… یک شب ملی را در تالار وحدت با موسیقی بوشهری رقم زد.

یک نکته قابل توجه دیگر در اجرای یادشده این بود که وقتی شریفیان برای تنظیم همراهی مخاطبان با یکی از قطعه‌ها – با تکرار یک جمله ترجیع‌بند – از حاضران پرسید که چه کسانی برای نخستین‌بار در کنسرت این گروه شرکت می‌کنند، دست جمعیت قابل توجهی از حاضران بالا رفت. این‌هم قطعا از نکته‌هایی است که درباره مخاطب امروز و نیازها و ضرورت‌هایش قابل تفسیر جدی است.

تاریخ انتشار :۱۱ اسفند ۱۴۰۱