Ad


درباره مهناز افشار: مواضع سیاسی یا سطح بازیگری

یادداشتی از حسین لامعی

تریبون هنر _ حسین لامعی: یک: نوشتن از مهناز افشار، کار آسانی نیست. بازیگری که همه‌ی حواشی و اتفاقاتِ این یک ساله‌اش، باعث شده امروز کمتر از هرچیز، به «بازیگری» ِ او توجه شود. نکته اما این است که ما می‌توانیم مواضع سیاسی اجتماعی افشار را بپسندیم یا نپسندیم؛ می‌توانیم توییت‌هایش را دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم؛ می‌توانیم اظهارنظرهایش درباره‌ی مسائل روز را درست بدانیم یا نه؛ و می‌توانیم درباره‌ی حضورش به عنوان داورِ «پرشین گات‌تلنت» و برگشتن یا برنگشتن‌اش به ایران و ده‌ها مسئله‌ی دیگر، هر نظری بدهیم؛ اما نباید فراموش کرد که مهناز افشار قبل از هرچیز، و بیش از هرچیز، یک «بازیگر» است؛ و ما در این متن بی‌توجه به حواشی، قرار است پیرامون «مهنازِ افشارِ بازیگر» حرف بزنیم؛ «مهنازِ افشارِ داخلِ سینما».

 

دو: مهناز افشار هرچه پیش آمد، بازیگر بهتری شد. او که روزگاری در عرصه‌ی بازیگری جدی گرفته نمیشد، از جایی به بعد، آگاهانه از بازی در فیلم‌های مُدِ روز و تین‌اِیجر فاصله گرفت و با دقت در انتخاب نقش‌هایش، در آثار مهم‌تر و جدی‌تری حضور یافت. به فیلم‌های او از سال ۸۸ تا ۹۸ نگاه کنید؛ برخلاف اکثرِ همکارانش، به ندرت اثر مبتذلی در آن‌ها دیده میشود. آثار افشار در این دهه، جدا از سلیقه‌ی شخصی، اکثرا جدی‌اند و قابل بحث؛ و بازی او در این آثار، پخته‌تر و جلوتر از گذشته‌‌ی او.

 

سه: افشار در سال ۹۸ با «آشفتگیِ» جیرانی، «قسمِ» تنابنده و «شاه‌کشِ» امیرخانی، همچنان به مسیر تکامل خود در عرصه‌ی بازیگری ادامه داد‌ و پیشرفت‌اش قابل ملاحظه بود و تلاش‌اش برای «درآوردن» و باورپذیر کردنِ نقش‌ها، چشم‌گیر. او در «آشفتگی»، در نقش زنی اغواگر و در یک میزانسنِ سخت و پیچیده، با فاصله بهتر از دیگر بازیگران است و در «قسم»، در نقش زنی تحتِ فشار و رنج‌کشیده، از بهترین نقش‌آفرینی‌های او را شاهدیم‌. افشار حتی در «شاه‌کش»، سطح قابل قبولی دارد و بالاتر از کلّیتِ فیلم می‌ایستد. نکته‌ی قابل ذکر آنکه افشار اساسا بازیگری است که دوربین دوستش دارد و حضور و استایل و لحن و بازی‌اش مقابل دوربین، هیچ‌گاه مخاطب را پس نمی‌زند.

 

چهار: مهناز افشار حالا درست در نقطه‌ایی است که می‌تواند اتفاقات بزرگی را در زندگی حرفه‌ای-سینمایی‌اش رقم بزند و به همین دلیل ما امیدوار به پایانِ همه‌ی این اتفاقات و حواشی هستیم و چشم‌انتظارِ بازگشت دوباره‌اش مقابل دوربین سینما. همان‌جایی که به آن تعلق دارد.

تاریخ انتشار :۲۷ اسفند ۱۳۹۸

برچسب‌ها:
مطالب مرتبط



شما هم یک دیدگاه ارسال کنید
 

نام




یادداشت آرشیو

  • با رکوردداران کنسرت موسیقی در سال ۱۴۰۲ آشنا شوید

    تریبون هنر: هنوز یک‌ماه از سال جدید نگذشته که قیمت بلیت‌های موسیقی ۱۰۰هزار تومان گران‌تر شده و بلیت کنسرت‌ها نزدیک به ۹۰۰هزار تومان به‌خصوص در کنسرت‌های پاپ دیده می‌شود. در دیگر شهرها هم قیمت بلیت‌ها تا سقف ۶۰۰هزار تومان به فروش می‌رسد که سقف قیمت در سال گذشته به ۵۰۰هزار […]

  • رضا داودنژاد، «مصائب شیرین»، کات!

    تریبون هنر: مخابره خبر درگذشت رضا داودنژاد در شامگاه ۱۳ فروردین ماه در حالی که چند سال قبل در چنین روزی خبر درگذشت جمشید مشایخی را مخابره کردیم، آنقدر سخت بود که برای انتشارش تامل کردیم، به چند نفر زنگ زدیم، فکر می‌کردیم دروغ ۱۳ فروردین ماه است اما گویا […]

  • ماجرای یک پرونده‌ رازآلود در «بی‌بدن»/ قصه دختری که جنازه ندارد

    تریبون هنر: فیلم «بی‌بدن» اولین تجربه سینمایی مرتضی علیزاده به نویسندگی کاظم دانشی است که به موضوع جنجالی قتل یک دختر و ماجراهای پس از آن در روایتی مشابه فیلم «علفزار» می‌پردازد. در قالب سلسله گزارش‌هایی با عنوان «پیشنهاد نوروزی خبرگزاری مهر» به مخاطبان سینما» به معرفی فیلم‌های اکران نوروزی […]

  • کدام فیلم ها در سینمای ۱۴۰۲ توقعات را برآورده نکرده؟

    تریبون هنر: ایرنا نوشت: سال ۱۴۰۲ سالی غیرقابل پیش‌بینی برای گیشه سینماها بود. سالی که اخبار فروش ۱۰۰۰میلیاردی تمام سینما را گرفته بود و در این بین فیلم‌هایی آمدند و رفتند که هیچ‌کس متوجه آن‌ها نشد. از دومین فیلم کارگردان فسیل گرفته تا کمدی ویلای ساحلی که توقع‌ها را نسبت […]

  • از مایکل جکسون تا پسر بروسلی: کشف چیزهای عجیب در جسد سلبریتی‌ها

    تریبون هنر: از مایکل جکسون و رابین ویلیامز و پسر بروسلی تا هیث لجر و دختر الویس پریسلی، سلبریتی های محتلفی بوده اند که سرنوشت تراژیکی داشته‌اند؛ اما بررسی‌های پس از مرگشان از نکات غافلگیر کننده‌ای در خصوص مرگ آن‌ها پرده برداشته است.   مرگ همیشه اتفاقی غم انگیز است، بخصوص […]

Ad
Ad
Ad
Ad
Ad