Ad


درباره مهناز افشار: مواضع سیاسی یا سطح بازیگری

یادداشتی از حسین لامعی

تریبون هنر _ حسین لامعی: یک: نوشتن از مهناز افشار، کار آسانی نیست. بازیگری که همه‌ی حواشی و اتفاقاتِ این یک ساله‌اش، باعث شده امروز کمتر از هرچیز، به «بازیگری» ِ او توجه شود. نکته اما این است که ما می‌توانیم مواضع سیاسی اجتماعی افشار را بپسندیم یا نپسندیم؛ می‌توانیم توییت‌هایش را دوست داشته باشیم یا نداشته باشیم؛ می‌توانیم اظهارنظرهایش درباره‌ی مسائل روز را درست بدانیم یا نه؛ و می‌توانیم درباره‌ی حضورش به عنوان داورِ «پرشین گات‌تلنت» و برگشتن یا برنگشتن‌اش به ایران و ده‌ها مسئله‌ی دیگر، هر نظری بدهیم؛ اما نباید فراموش کرد که مهناز افشار قبل از هرچیز، و بیش از هرچیز، یک «بازیگر» است؛ و ما در این متن بی‌توجه به حواشی، قرار است پیرامون «مهنازِ افشارِ بازیگر» حرف بزنیم؛ «مهنازِ افشارِ داخلِ سینما».

 

دو: مهناز افشار هرچه پیش آمد، بازیگر بهتری شد. او که روزگاری در عرصه‌ی بازیگری جدی گرفته نمیشد، از جایی به بعد، آگاهانه از بازی در فیلم‌های مُدِ روز و تین‌اِیجر فاصله گرفت و با دقت در انتخاب نقش‌هایش، در آثار مهم‌تر و جدی‌تری حضور یافت. به فیلم‌های او از سال ۸۸ تا ۹۸ نگاه کنید؛ برخلاف اکثرِ همکارانش، به ندرت اثر مبتذلی در آن‌ها دیده میشود. آثار افشار در این دهه، جدا از سلیقه‌ی شخصی، اکثرا جدی‌اند و قابل بحث؛ و بازی او در این آثار، پخته‌تر و جلوتر از گذشته‌‌ی او.

 

سه: افشار در سال ۹۸ با «آشفتگیِ» جیرانی، «قسمِ» تنابنده و «شاه‌کشِ» امیرخانی، همچنان به مسیر تکامل خود در عرصه‌ی بازیگری ادامه داد‌ و پیشرفت‌اش قابل ملاحظه بود و تلاش‌اش برای «درآوردن» و باورپذیر کردنِ نقش‌ها، چشم‌گیر. او در «آشفتگی»، در نقش زنی اغواگر و در یک میزانسنِ سخت و پیچیده، با فاصله بهتر از دیگر بازیگران است و در «قسم»، در نقش زنی تحتِ فشار و رنج‌کشیده، از بهترین نقش‌آفرینی‌های او را شاهدیم‌. افشار حتی در «شاه‌کش»، سطح قابل قبولی دارد و بالاتر از کلّیتِ فیلم می‌ایستد. نکته‌ی قابل ذکر آنکه افشار اساسا بازیگری است که دوربین دوستش دارد و حضور و استایل و لحن و بازی‌اش مقابل دوربین، هیچ‌گاه مخاطب را پس نمی‌زند.

 

چهار: مهناز افشار حالا درست در نقطه‌ایی است که می‌تواند اتفاقات بزرگی را در زندگی حرفه‌ای-سینمایی‌اش رقم بزند و به همین دلیل ما امیدوار به پایانِ همه‌ی این اتفاقات و حواشی هستیم و چشم‌انتظارِ بازگشت دوباره‌اش مقابل دوربین سینما. همان‌جایی که به آن تعلق دارد.

تاریخ انتشار :۲۷ اسفند ۱۳۹۸

برچسب‌ها:
مطالب مرتبط



شما هم یک دیدگاه ارسال کنید
 

نام




یادداشت آرشیو

  • مینی سریال «بچه گوزن»؛ روایت هیجان انگیز یک رابطه سادومازوخیسمی

    تریبون هنر _ بابک صحرایی: سریال «بچه گوزن» داستان واقعی یک رابطه سادومازوخیسمی (آزارگری و آزارخواهی) است. مرد و زن هر دو گرفتار این بیماری روانی اند با این تفاوت که مرد ظاهری عادی و معمولی دارد اما به اندازه زن که رفتارش بیانگر آشفتگی روحی اش است، بیمار است. […]

  • نگاهی به تاثیر آیین و هنر مردمی در آثار سینمایی و نمایشی
    بهرام بیضایی، ناصر تقوایی و عباس کیارستمی با تعزیه ایرانی چه کردند

    تریبون هنر: تعزیه، این هنر عامه یکی از عمیق‌ترین هنرهای ایرانی است که در دوره مدرن توجه بسیاری از هنرمندان تراز را در شیوه‌های مختلف هنری به خود جلب کرده است، از جمله آن هنرمندان در سینما حداقل سه سینماگر با نوشتن و یا ساختن و یا الگوگرفتن از پیشنهادهای […]

  • یادداشت حامد حنیفی درباره نمایش مرگ با طعم نسکافه: بی اختیار اشک می‌ریختیم

    تریبون هنر: حامد حنیفی در یادداشتی درباره نمایش «مرگ با طعم نسکافه» به کارگردانی بابک صحرایی نوشت: من و اکثریت قریب به اتفاق حضار بی اختیار اشک می‌ریختیم. به گزارش تریبون هنر، حامد حنیفی، آهنگساز برجسته موسیقی ایران و منتقد موسیقی در یادداشتی درباره نمایش مرگ با طعم نسکافه نوشت: […]

  • بابک جهانبخش مرگ با طعم نسکافه به کارگردانی بابک صحرایی

    تریبون هنر: بابک جهانبخش، خواننده برجسته و توانمند موسیقی ایران، یادداشتی را درباره نمایش «مرگ با طعم نسکافه» به کارگردانی بابک صحرایی منتشر کرد. به گزارش تریبون هنر، بابک جهانبخش در یادداشت خود درباره نمایش «مرگ با طعم نسکافه» و بابک صحرایی ر صفحه اینستاگرامش نوشت: بابک صحرایی فارغ از […]

  • رضا صادقی در مرگ با طعم نسکافه

    تریبون هنر: رضا صادقی در یادداشتی درباره نمایش مرگ با طعم نسکافه به نویسندگی و کارگردانی بابک صحرایی نوشت: رفتم چون رفیقم رو ذوست دارم و دعوتش برام محترم بود اما شگفت زده شدم به گزارش تریبون هنر، رضا صادقی خواننده برجسته و مولف موسیقی ایران در یادداشتی به تحلیل […]

Ad
Ad
Ad
Ad
Ad
Ad
Ad