تریبون هنر _ سید محمد کاظمی: مطمئنم آنقدر این روزها از “قهرمان” نقد و مطلب خوانده اید و شنیده اید که شاید حوصله ی یک نقد تازه را نداشته باشید ولی این چند خط را فقط به عنوان یادداشتی دلی و کوتاه در نظر بگیرید. در تلاش هستم نکته ای را مطرح کنم که در مطالب روزهای اخیر ، کمتر به آن توجّه شده بود.

اصغر فرهادی همیشه در فیلمسازی اش (خصوصاً وقتی در ایران فیلم می سازد) “ایران” را مورد اهمیّت قرار داده و سعی می کند نگاهش به قصّه ها رنگ و بوی جغرافیایی داشته باشد. اتّفاقاً این نوع نگاه، ستودنی ست و در مورد فرهادی ، به او کمک کرده. هر چند شاید در مورد فیلمساز های دیگری چون نیما جاویدی یا امثالهم چنین خصیصه ای نه وجود داشته و نه مهم باشد! اما برای فرهادی داستان فرق می کند.

“قهرمان” نه تنها از این قاعده مستثنی نیست بلکه بار سنگین تری به دوش می کشد. فیلم ، علاوه بر جغرافیا و حتّی تاریخش(!) از لحاظ سینمایی هم به شدّت ایرانی ست. قصّه و طرز روایت آن متفاوت از روایت های پر از چارچوب اصغر فرهادی ست. گاهی اوقات حس می کنیم نوعی شلخته گی در روایت ایجاد می شود که البته در واقع این طور نیست و همه چیز خیلی زود جمع و جور می شود ولی همین شلخته گی های گاه و بی گاه باعث شده “قهرمان” ایرانی ترین فیلم اصغر فرهادی باشد. سرنوشت قصّه و سکانس پایانی هم حسابی احساسات ما ایرانی ها را نشانه گرفته و این بار به جای اینکه به دنبالِ قضاوت های قبلی باشیم(ارجاع به پایان اغلب فیلم های فرهادی) ، دلمان را می سوزاند!

“قهرمان” بهتر از “درباره الی” و “جدایی نادر از سیمین” نیست ولی اهمّیتش لااقل برای یک مخاطب ایرانی کمتر از آن دو فیلم نخواهد بود. امیدوارم فیلم از اسکار دست خالی برنگردد چون لااقل برای مخاطبینی مثل من، جایزه برای یک اثر ایرانی تر دلچسب تر است.

نویسنده: سید محمد کاظمی

منبع: تریبون هنر

در صفحه اینستاگرام تریبون هنر با ما همراه باشید

تاریخ انتشار :۱۱ آبان ۱۴۰۰

نگاهی به آنتیک؛ پر حاشیه مثل سن پطرزبورگ، پرخطر مثل شیشلیک

یادداشت سید محمد کاظمی

چهل

محمد کاظمی