تریبون هنر _ بابک صحرایی: فیلم «آقایان موطلایی ها را ترجیح می دهند» به کارگردانی هاوارد هاکس، به دلایلی خارج از ارزش های هنری یا سینمایی، تبدیل به فیلم مهمی شده است. فیلمی که یک کمدی رمانتیک سطحی و پیش پاافتاده است که سرشار از تصاویر چشم نواز و کارگردانی خوب در میزاسن ها و قاب بندی ها است و دو نماد مهم جاذبه جنسی دهه پنجاه میلادی، یعنی مرلین مونرو و جین راسل را به عنوان بازیگران اصلی همراه خود دارد.

هاوارد هاکس از نظر میزانسن و دکوپاژ و طراحی صحنه و لباس، در کارگردانی سکانس های موزیکال فیلمش توانمند و موفق ظاهر شده اما از نظر فیلمنامه و قصه پردازی، فیلمش در اوج سطحی نگری، ضعف شخصیت پردازی و عدم منطق مناسب در روایت قرار دارد.

آقایان موطلایی ها را ترجیح می دهند تکیه اصلی اش به استفاده پررنگ از جاذبه های ظاهری مرلین مونرو و جین راسل است. دو بازیگری مهم آن سال ها که در این فیلم جز رقصیدن و آوازخوانی و لوندی، هیچ وظیفه دیگری نداشته اند و البته در این راستا موفق ظاهر شده اند. این فیلم را می شود مجموعه ای از چندین موزیک ویدئوی چشم نواز و حرفه ای دانست که در لا به لای این موزیک ویدئوها، قصه ای بی رمق و کلیشه ای در ضعیف ترین شکل ممکن با دیالوگ هایی خنثی روایت می شود.

نکته قابل اشاره مقایسه این فیلم با کمدی رمانتیک هایی است که به فاصله اندکی از این فیلم، توسط بیلی وایلدر با بازی مرلین مونرو ساخته می شوند. بیلی وایلدر که بخشی از فعالیتش در سینما را با هاوارد هاکس شروع می کند و فیلمنامه هایی را هم برای او می نویسد، دو فیلم از بهترین کمدی رمانتیک های تاریخ سینما را مبتنی بر جذابیت های ظاهری مرلین مونرو می سازد. خارش هفت ساله (۱۹۵۵) و بعضی ها داغشو دوست دارند (۱۹۵۹) دو فیلمی هستند که در بخش هایی از ساختار خود شباهت هایی ضمنی با «آقایان موطلایی ها را ترجیح می دهند» دارند با این تفاوت که فیلم هایی خوش ساخت، منسجم و جذاب هستند که در گذر زمان هنوز هم در زمره بهترین فیلم های این ژانر قرار می گیرند. شخصیت پردازی درست، دیالوگ های سرزنده و هوشمندانه و استفاده از توانایی های مرلین مونرو در بازیگری مهم ترین شاخص های خارش هفت ساله و بعضی ها داغشو دوست دارند هستند که در فیلم هاوارد هاوکس دیده نمی شوند.

فیلم سینمایی «آقایان موطلایی ها را ترجیح می دهند» بر اساس نمایشنامه ای به همین نام ساخته می شود که در سال ۱۹۴۹ روی صحنه می رود با این تفاوت که هنگام ساخته شدن فیلم، آهنگ هایی مختص آن ساخته می شوند که با اجرای صحنه ای اش تفاوت داشته اند و ترانه «الماس بهترین دوست دختر است» و سکانس اجرای آن تبدیل به ترانه و سکانسی ماندگار در ذهن مردم می شود. بعدها نیز گفته می شود که هاوارد هاکس گارگردانی این سکانس را انجام نداده و در حقیقت طراح رقص این فیلم به همراه دستیار هاوکس، این سکانس را کارگردانی می کنند و هاوارد هاکس هنگام فیلمبرداری این سکانس حتی در صحنه هم حضور نداشته است و در مصاحبه ای نیز عدم حضورش را تایید می کند. مرلین مونرو نیز اندکی قبل از مرگش در مصاحبه ای با گلایه عنوان می کند که جین راسل برای بازی در این فیلم دویست هزار دلار دستمزد گرفته اما به او فقط هفته ای پانصد دلار پرداخت کرده اند. با این وجود به خاطر پررنگ تر بودن نقش مرلین مونرو و بازی بهترش، او به عنوان ستاره این فیلم در یادها می ماند.

فیلم در گیشه جهانی بپنج میلیون و سیصد هزار دلار فروش می کند. پنج میلیون و صد هزار دلار هم در امریکای شمالی می فروشد و در رتبه هشتمین فیلم پرفروش سال ۱۹۵۳ قرار می گیرد.

آقایان موطلایی ها را ترجیح می دهند با نقدهای مثبتی از سوی برخی منتقدان روبرو می شود و حتی دسته ای از منتقدان که فیلم را دوست نداشتند هم بازی مرلین مونرو و جین راسل را تحسین می کنند. با این وجود این نکته را باید در نظر داشت که جذابیت حضور مرلین مونرو و جین راسل در کنار هم و سکانس های مخاطب پسند و اروتیک موزیکال فیلم، مهم ترین عامل موفقیت آن در گیشه بوده اند و تنها کاری که هاوارد هاکس در این کارگردانی اش به خوبی انجام داده، نهایت استفاده جنسی از بازیگرانش در صحنه های پر زرق و برق بوده است.

نویسنده: بابک صحرایی

منبع: تریبون هنر

در صفحه اینستاگرام تریبون هنر با ما همراه باشید

تاریخ انتشار :۱ مهر ۱۴۰۰

مینی سریال «بچه گوزن»؛ روایت هیجان انگیز یک رابطه سادومازوخیسمی

یادداشت بابک صحرایی

یادداشت حامد حنیفی درباره نمایش مرگ با طعم نسکافه: بی اختیار اشک می‌ریختیم